σταγόνα

Μέρος δέυτερο:


Η σταγόνα

Άδεια παραλία, λίγα μέτρα από τη θάλασσα, αμμουδιά. Μου ‘ρχεται ένα χάδι αέρα από βόρεια. Είμαι καθισμένος απέναντι στη θάλασσα και βλέπω προς βόρεια.
Ο αέρας έρχεται καταπάνω μου, είναι αργός όμως, δεν ορμάει.
Mυρίζει όμορφα… δροσιά και θάλασσα.
Η μυρωδιά είναι μαγιάτικου πρωινού στη θάλασσα.
Ο αέρας φέρνει πάνω μου και μια άκρη μυρωδιάς από πεύκο.
Μπορεί να έστριψε απ’ το δάσος πριν κάνει βουτιά στη θάλασσα και φτάσει σε μένα.
Καλοπιάνει το πρόσωπο μου, χορεύει γύρω του, το φροντίζει.
Είναι πρωί και ο ήλιος πίσω μου, χαμηλά.
Είναι νωρίς. Υπάρχει ακόμα δροσιά στην άμμο και τριγύρω.
Ξαπλώνω ανάσκελα, για ώρα.
Άλλες φορές με τα μάτια κλειστά,
άλλες το βλέμμα μου κάνει βόλτες στον ουρανό.
Mετά κάθομαι για λίγο σταυροπόδι και βλέπω τη θάλασσα. Φύσηξε πιο δυνατά, για λίγο.
Ήμουν μέσα του.
Ο αέρας δίχτυ, πυκνό, παχύρρευστο.
Μέσα του, μέσα στον αέρα.
Ταξίδευα προς το μέρος του.
Κι ο αέρας ερχόταν σε μένα.
Ένα διπλό, διφορούμενο ταξίδι.
Δυο κατευθύνσεις, δύο αντίθετες κινήσεις,
δύο ταξίδια,
δύο προορισμοί σε διαρκή εκκρεμότητα.
Μία κατάσταση, Εγώ, Μαζί με ό,τι άλλο υπήρχε, σε μόνιμη αλλαγή.
Η αλλαγή, ορίζει μάλλον την κίνηση, και η κίνηση την αλλαγή.
Τα πάντα αλλάζουν γιατί κινούνται. Ακόμα και στο βότσαλο που φωνάζει το βλέμμα μου με το χρώμα του, περιστρέφονται οι πλανήτες των μορίων του.
Κάνει βόλτες μπρος πίσω κάθε φορά που το παρασύρει το κύμα, χάνει σε κάθε τριβή ένα μέρος του, μικραίνει, μεταμορφώνει τις γωνίες του σε καμπύλες. Θα γίνει άμμος κάποτε, σκόνη που θα πάρει μέρος στην γέννηση άλλων πραγμάτων.

Τα πάντα κινούνται γιατί αλλάζουν.
H αλλαγή ορίζει τη ζωή.
Ζούμε και μετά το θάνατο γιατί αλλάζουμε
μαζί με ό,τι υπάρχει.
Ο θάνατος είναι η μεγάλη αλλαγή της φορεσιάς στο προσωπικό καρναβάλι του καθενός.
Όμως και στη ζωή μας αλλάζουμε φορεσιές.
Κάνουμε τους θλιμμένους, τους χαρούμενους, τους αλήτες, τους σοβαρούς, τους εγωιστές, τους ευαίσθητους, τους παραπονιάρηδες.
Όλα αυτά κάποτε μέσα στην ίδια μέρα, την ίδια ώρα.
Παίζουμε ρόλους, αλλάζουμε χρώμα σε σχέση με το περιβάλλον που θα βρεθούμε.
Το ένστικτο της επιβίωσης… επιβίωσε μέσα από τόσες πολλές και τόσο έντονα σκληρές εποχές, για το είδος μας, σε σχέση με άλλα είδη και σε σχέση με την κατάσταση που υπήρχε κάθε φορά στον πλανήτη.

Η σταγόνα που κάποτε ξεφεύγει απ’ το κύμα
διατρέχει μια μικρή τροχιά στον αέρα,
και ενώνεται ξανά με τη θάλασσα,
είναι αυτή που μπορεί να περιγράψει λίγο τη ζωή μας.
Ερχόμαστε από έναν μεγάλο ωκεανό, χωρίζουμε για λίγο απ’ αυτόν μετά τη γέννησή μας και πηγαίνουμε ξανά εκεί,
ή μάλλον έτσι νομίζουμε, τότε που έχουμε κέφι για φιλοσοφίτσες.

Η θάλασσα όμως, και η κάθε σταγόνα της, ακόμα και αυτή που για στιγμές ξεφαντώνει έξω απ’ το νερό, βρίσκεται σε αδιάκοπη ταύτιση με ό,τι υπάρχει.
Η θάλασσα μπλέκεται με τον αέρα, το κύμα της βρίσκεται μέσα του, είναι ένα με τη γη.
Η θάλασσα δεν είναι κύβος μέσα στο σύμπαν, δεν υπάρχει κάποια μεμβράνη που διαχωρίζει τη θάλασσα από τη γη ή τη γη από την ατμόσφαιρα.
Τα πάντα βρίσκονται σε μια συμβιωτική άπειρη αγκαλιά.
Ένας άπειρος ζωντανός οργανισμός που υπήρχε με τους τρόπους του και θα υπάρχει για πάντα.
Ζώντας σε κάποιο παρόν, που δεν έχει πουθενά αρχή και ποτέ τέλος.
Ο Κόσμος δείχνει να είναι ένα «σώμα», χωρίς όρια στο χώρο και το χρόνο.

Η Ζωή μας συζεί, μ’ ένα διαρκές Τώρα σε αλλαγή.
Ο δικός μας κόσμος όμως, ό,τι νομίζουμε πως είναι πιο κοντά σε μας, όλοι οι άλλοι, που κάνουν την «κοινωνία» κι εμείς μαζί, είμαστε κάποιοι που ζούμε για το μέλλον, τότε που πρέπει να είμαστε «όπως πρέπει».
Κάποιοι που ζούμε για το παρελθόν, τότε που έχουμε κατάθλιψη γιατί αισθανόμαστε ότι «κάποτε» ζούσαμε καλύτερα.

Η αληθινή, η κρυμμένη σε κάποια όνειρα Ζωή μας, ρέει σ’ ένα διαρκές παρόν!
Το οποίο συνήθως δεν αισθανόμαστε και αυτό κατρακυλάει προς μια κατάσταση «μη αξίας».
Δεν έχει αξία ό,τι είναι αδιάφορο,

Αν είχε,

Οι «δουλειές» μας θα γινόταν με άλλο τρόπο, για άλλο λόγο, σε διαφορετική στιγμή και χώρο
και η «διασκέδαση»,
θα μπλεκόταν μαζί και μέσα σε ό,τι άλλο κάνουμε διαρκώς και κάθε στιγμή.

Θα ήταν όλα μη βαρετά ή λιγότερο κουραστικά.
Θα νυστάζαμε λιγότερο.
Θα θέλαμε να κοιμηθούμε για να κάνουμε καινούρια όνειρα στον ύπνο μας, θα ξυπνούσαμε αλλιώς και για άλλους λόγους.
Η ζωή μας, υποβιβάζεται κάθε στιγμή.
Από παιχνίδι και φωνές και γέλια και κλάματα σε αλάνες, παραλίες και αυλές, γίνεται πλαστικές παιχνιδίστικες σαβουρίτσες μιας χρήσης, ή πλαστές περιπετειάρες στον υπολογιστή.
Παιχνίδια στο δίκτυο, που μας συνηθίζουν κι αυτά στην ιδέα ότι είμαστε θέλοντας και μη σε μια κατάσταση διαρκούς προσπάθειας απέναντι σε άπειρες απειλές και άγχη και φόβους.
Παιχνίδια και ριάλιτυ, και διαφημίσεις και ενημερώσεις, που παίζουν με τις σκιές του ασυνειδήτου μας. Αυτές που δεν ξέρουμε ή θέλαμε να αφήσουμε πίσω μας.

Εχθροί με όλα, μοναχικοί, ρουφηγμένοι και αδύναμοι. Με κάποιες αστραπές κάθαρσης σε τηλεοπτικούς εράνους, με τα ονόματα των δωρητών στη συνέχεια ως ηχητικούς υπότιτλους. Παπάααμ!!!

Άσχετο ίσως, καμιά φορά προσέχω γελαστές φάτσες που παίζουν σε κάποιο παιχνίδι για μάνεϊ.
Που είναι όλοι αυτοί οι «χαρούμενοι άνθρωποι»;
Εκτός τηλεόρασης - και μετά απ΄’ αυτήν - κάπου μπαίνουν και κρύβονται μάλλον…

Γυρνάω σπίτι εξοντωμένος; μην έχοντας διάθεση να κάνω το παραμικρό;
Ανοίγω την τηλεόραση για να φάω στο κούτελο τη χαριστική ή γυρνάω από μια δουλειά που γουστάρω πηγαίνοντας σε ένα σπίτι και μια κατάσταση που αγαπάω επίσης;

«Το πιο δύσκολο για να δει κανείς, είναι αυτό που βρίσκεται ακριβώς μπροστά στα μάτια του».
Δεν έχει σημασία ποιος το είπε, γιατί θα το είχαν σκεφτεί κι άλλοι πολλοί πιο πριν.
Το πιο δύσκολο!
κι όμως…
Κάποιες φορές το απίθανο θα γίνει το περισσότερο εφικτό.
Αυτό που θα σκάσει κάποτε στην επιφάνεια, προς όφελος μας, όπως βλέπουμε εκ των υστέρων ή σε βάρος μας…
Για κάποιες «στραβές» μπορεί να μην έχουμε καμιά ευθύνη και άλλες γεννιούνται από την εμπιστοσύνη που δεν δείχνουμε στο ένστικτο και τη διαίσθησή μας.

Κλειστά μάτια, αδειάζω.
Ανακατεύομαι με την άμμο και τον αέρα.
Αρχίζω να ξεχνάω. Κάποιες στιγμές εντελώς.
Είμαι μόνο εδώ και τώρα.
Δυο λέξεις που γίνονται ένα, όχι στη σκέψη και το μυαλό μου, αλλά στην εντύπωση που έχω γι’ αυτές.
«Εδώ» - «Τώρα»
Ελεύθερος, από γραμμές, σύνορα, όρια, συμβιβασμούς, στόχους, απόψεις, εγωισμούς.
Ελεύθερος απ’ όλα, από ‘μένα τον ίδιο.
Το σώμα μου γεννιέται πάλι και αλλάζει ξανά τα κύτταρά του. Βρίσκει την ελευθερία!
Ο δεσμοφύλακας είναι ίσως ο πρώτος που θα ήθελε ελευθερία για τον φυλακισμένο του.
Κανένας δεν θα καταλάβει το φυλακισμένο περισσότερο από τον ίδιο τον φύλακά του.