Μέρος πρώτο
(Εισαγωγή στο «κρυφό σημείο του κύκλου»)


Περί επιστήμης

Ένας φίλος, μου έγραψε σε μήνυμα, ότι ο χωροχρόνος είναι «αποτέλεσμα της Δημιουργίας».
Για μένα όμως, η λέξη «Δημιουργία» είναι η λέξη που δικαιολογεί την ανάγκη για «Πλάστη».

Το σύμπαν, αυτό το απέραντο πράγμα που αισθανόμαστε πως μας περιβάλλει, είναι λογικότερο, για μένα, να βρίσκεται σε μια παντοτινή κατάσταση, κατά την οποία «τα πάντα ρει».
Πρόκειται δηλαδή για «Ύπαρξη» και όχι «Δημιουργία».
Αυτή η «Ύπαρξη» δεν μπορεί να έχει ούτε «πριν», ούτε «μετά».
Δεν είναι «Δημιουργία» και δεν έχει κατασκευαστή.
Υπάρχει, υπήρχε και θα υπάρχει!
«Ύπαρξη».

Επίσης σε έναν Άπειρο Χρόνο, δεν έχει νόημα το Α και το Ω.
Το να θες να βρεις κάποιο στοιχειώδες σωματίδιο σε όλο αυτό, είναι επηρεασμένο, ως λογική (έτσι νομίζω) από την έννοια της «Δημιουργίας».
Ψάχνεις δηλαδή να βρεις «την Απόλυτη πρώτη στιγμή», η οποία πολύ απλά μπορεί να μην υπήρξε.
Η θεωρία της έκρηξης, έχει ίσως να κάνει με «κάτι» το οποίο περιέχεται σε κάτι άλλο (όπως μια καρέκλα βρίσκεται σε ένα δωμάτιο) ή αυτή η συμπυκνωμένη ύλη με τον ελάχιστο όγκο που «εξερράγη», δεν ήταν «ελάχιστη», μόνο.
Και κυρίως δεν προήλθε από το πουθενά.

Έγινε έκρηξη;
Οι γαλαξίες απομακρύνονται ο ένας απ’ τον άλλον;
Κι αν «κάποια στιγμή» υπάρξει συστολή, αυτό πώς έχει να κάνει απαραίτητα με μια έκρηξη;
Η καρδιά μου συστέλλεται και διαστέλλεται επίσης.
Υπάρχει παντού στο Σύμπαν διαστολή;
Δεν φαίνεται να έχει λογική αυτό σε όλες τις περιοχές του.
Το περιβάλλον μιας μαύρης τρύπας βρίσκεται σε κατάσταση «διαστολής»;
Ή μήπως κάθε μαύρη τρύπα είναι το αποτέλεσμα ενός απέραντου, για τα μέτρα μας, ντόμινο συστολής;
Αρχίζουν δηλαδή κάποιοι γαλαξίες να έρχονται πιο κοντά, όπως κάποια από τα καρυδότσουφλα σε μια μπανιέρα που έχω ταράξει το νερό (δεν μπορεί να απομακρύνονται μόνο) και όσο πλησιάζουν, πολλαπλασιάζοντας τη συνολική βαρύτητά τους, έλκουν όλο και περισσότερη ύλη.
Ένας τεράστιος κύκλος έλξης…
Κάπως έτσι, ίσως δημιουργείται σταδιακά, αυτό που ξέρουμε πια πως υπάρχει ως «μαύρη τρύπα».
Που όσο πιο συμπυκνωμένη γίνεται τόσο πιο πολύ ρουφάει.
Όμως ο κύκλος μπορεί κάποτε να σταματάει κι όλας.
Πώς ξέρουμε ότι και οι μαύρες τρύπες δεν «παθαίνουν» έκρηξη κάπου στο χωροχρόνο;
Πώς ξέρουμε ότι αυτό που θεωρούμε ως σύμπαν «μας» δεν προέκυψε από έκρηξη κάποιας μαύρης τρύπας;
Η οποία εκρήγνυται τότε που θα μαζευτεί τόση ύλη και ενέργεια, ώστε το όλο πράγμα αντιδράσει ως ένα άλλο διάλυμα, στο οποίο κάποτε προστίθεται ο επιπλέον κόκκος και μετατρέπεται σε «κορεσμένο»;;;
Ίσως τα «συμπαντικά κορεσμένα διαλύματα» αντιδρούν με εκρήξεις και δημιουργούν «κόσμους».
Ίσως αυτό να είναι το χούι τους…
Ο κάθε κόσμος απ΄ αυτούς, δεν θα είναι όμως προφανώς η «Δημιουργία».

Θεωρώ λοιπόν ως πιο πιθανόν να μην υπάρχει Αρχή στον χρόνο και το χώρο.
Αλλά να υπάρχει, σε κάθε περίπτωση, κάτι άλλο πιο «πριν».

(εννοείται ότι το «πριν» έχει νόημα μόνο σε σχέση με μια ανθρωπίνως αντιληπτή χρονική κλίμακα ή γενικότερα με μια οποιαδήποτε χρονική κλίμακα, η οποία θα είχε «άκρα».
Σ΄ έναν άπειρο Χωροχρόνο δεν υπάρχει μάλλον «πριν» και «μετά», «πάνω» και «κάτω» (όπως και στο σύστημα Γη), «δεξιά» και «αριστερά» (όπως και στο σύστημα Γη), δεν υπάρχει κάτι «ελάχιστο» ή κάτι «μέγιστο», δεν υπάρχει Α και Ω,
Αρχή και Τέλος).


Ας πάρουμε τώρα σαν σημείο αναφοράς τη γη, που ζούμε.
Εδώ η κλίμακα χρόνου περιορίζεται στα 4.5 χοντρά - χοντρά δις χρόνια.
Όπως τα βότσαλά της ήταν κάτι άλλο, έτσι και η Γη ήταν κάτι «άλλο» που για να σχηματιστεί άλλαξε δομή.

Πριν τα βακτήρια, υπήρχε ύλη: αλλιώς.

Ακόμα και αν υπήρξε το «πρώτο» βακτήριο, που πολύ αμφιβάλλω, (ο συντονισμός συμβαίνει στη Φύση και την κάθε μας μέρα. Σ΄ ένα μαγαζί, που δεν έχει κίνηση μια μέρα μπορεί να μπουν άνθρωποι σχεδόν ταυτόχρονα ή πάντως να συναντηθούν πολλοί μαζί. Την υπόλοιπη μέρα βαράς μύγες.
Άλλες φορές τυχαίνει να δίνεις ίδια ή παρόμοια πράγματα) υπήρχαν άπειρα άλλα πράγματα και πριν την εμφάνισή του!
Πάντα κάτι προηγείται που ήταν «αλλιώς».
Πάντα κάτι υπάρχει.
Το βότσαλο ήταν κάποτε βράχος και ο βράχος άλλοτε βουνό.
Κάποτε το βότσαλο θα μοιραστεί σε τρίμματα, αργότερα σε ψιλή άμμο, μέχρι να γίνει σκόνη που κάποια ψήγματα της μπορεί να στρογγυλοκάθονται τώρα στον υπολογιστή σου.

Πιστεύω και κάτι που με κάνει να νιώθω καλύτερα…

(Όχι σαν επιδερμική «θετική σκέψη», που προσπαθώ να ενστερνιστώ, αλλά σαν Αίσθηση.
Η αίσθηση αυτή, με κάνει να νιώθω ελεύθερος.
Πιο πολύ «Εγώ».
Χωρίς μάσκες που πρέπει να φοράω.
Με μεγαλύτερη επιθυμία, σε αυτήν εδώ τη ζωή να κάνω και να ζήσω, όσα περισσότερα τελικά μπορώ.

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος λόγος συγκεκριμένος που υπάρχουμε.
Ούτε αν υπάρχει λόγος που βρεθήκαμε σε αυτήν εδώ την κατάσταση που λέμε «ζωή».
Αν όμως υπήρχε λόγος, αυτός για μένα θα ήταν, όταν φύγω από ΄δω, να έχω μαζί μου κάποια πράγματα που επιβίωσαν στη μνήμη μου.
Θα είναι η περιουσία μου, αυτό που θα έχω να πάρω από δω.
Μπορεί άνθρωποι να εμφανίζουν άνοια κάποτε στη ζωή τους, γιατί - εκτός όλων των άλλων - όσα ήθελαν να θυμούνται, άρχισαν κάποτε να γίνονται πολύ λιγότερα από όλα τα άλλα).


Πιστεύω λοιπόν,
ότι δεν υπάρχει αρχή και τέλος, ούτε στη ζωή μας.
Δεν εξαιρούμαστε εμείς.
Κάπως ήμασταν πριν γεννηθούμε.
Η γέννησή μας, είναι αλλαγή «ποιότητας» μιας ή άπειρων καταστάσεων, αλλαγή φορεσιάς.
Αλλαγή δομής.
Το ίδιο και ο «θάνατος».
Δεν «αρχίζουμε» δηλαδή όταν γεννιόμαστε, δεν τελειώνουμε τότε που πεθαίνουμε.
Το σπόρι απ το καρπούζι, το καρπούζι από το φυτό, το φυτό από άλλο σπόρι.
Πάντα υπάρχει ένα διαφορετικό «πριν».
Μια άλλη κατάσταση, που έχει γεννηθεί από άλλη.

Ποια «Δημιουργία»;
Πότε;
Πώς θα βρει κάποιος την «πρώτη στιγμή»;

Αν πάρεις ως αληθινό το σενάριο της «Απόλυτης Δημιουργίας», ενώ μπορεί να μην είναι έτσι, τότε όλα τα βήματα από κει και πέρα μάλλον ακολουθούν αυτή τη λογική.

Αν το «σώμα» όχι μόνο Της Έκρηξης, αλλά κάθε έκρηξης που μπορεί «κάπου» στο άπειρο να συμβαίνει, δεν είναι και τόσο «ελάχιστο», σε όγκο και δύναμη (για να γίνεται όλο αυτό μετά) τότε, πρόκειται απλώς για Μεταλλάξεις συμπαντικής ρουτίνας...
Κάτι υπάρχει (καθόλου ελάχιστο) και αλλάζει!
Όπως τα κύτταρα και το dna μας κάθε στιγμή.
Όπως τα ηλεκτρόνια που δεν σταματούν ποτέ.
«Τα πάντα ρει», μια σκέψη αυτονόητη, που όμως για κάποιο λόγο θεωρούμε σοφή.

Παίρνουμε ως δεδομένο την υπόθεση του «Πλάστη», του Πατέρα, στον οποίο «χρωστάμε» και θα απολογηθούμε κάποτε και όχι μάλλον του «Θεού», που είναι κάτι ευρύ και ελεύθερο:
η «Ύπαρξη»!

Η Ύπαρξη δεν τιμωρεί.
Στα δελτία ειδήσεων ακούς «η φύση εκδικείται», η ίδια τιμωρητική λογική, παντού.
Νιώθουμε ενοχές για πάρα πολλά τελικά.
Ο πλανήτης, για παράδειγμα είναι φυσικό να αλλάζει από μόνος του.
Όταν γίνεται σεισμός, δεν μας εκδικείται κάποιος ή κάτι.
Η όποια πλανητική αλλαγή, θα επηρεάζεται προφανώς και από το δικό μας διοξείδιο του άνθρακα, όπως και από τον ήλιο και άλλα.
Η «φύση», η Ύπαρξη γενικότερα, αλλάζει προφανώς και αντιδράει όπως το σώμα μου σε κάποιον ιό ή σε κάποιο αιθέριο έλαιο που μου αρέσει κάθε φορά που νιώθω τη μυρωδιά του.
Αν κάθε φορά οι αντιδράσεις του πλανήτη, που είναι σχετικές με δικές μου δραστηριότητες, δεν μου αρέσουν, αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιος «άλλος» με εκδικείται.

Πιστεύω στον Θεό που είναι ακριβώς μπροστά μου, αλλά και στο σώμα και την ψυχή μου.
Μέσα και απ΄ τον καθέναν μας, η Ύπαρξη αλλάζει και αναδημιουργείται.

Δεν είμαι κβαντομηχανικός, ούτε αστρονόμος.
Είναι βέβαιο ότι το digital κομμάτι του εγκεφάλου μου, δεν έχει τις πληροφορίες που έχει ο εγκέφαλος ερευνητών σε σχετικά θέματα.
Αυτό προφανώς, κανείς μας δεν το αποφεύγει.
Ειδικά σε εποχές τρομακτικής εξειδίκευσης, όπως η δική μας.
Ένας βιολόγος ας πούμε δεν είναι υποχρεωμένος να ξέρει ιστορία.
Ένας ιστορικός επίσης, δεν μπορεί να ξέρει, παρά πράγματα με τα οποία έχει κυρίως ασχοληθεί.

Πέρα όμως απ’ το ορθολογιστικό κομμάτι μας, έχουμε κι ένα άλλου είδος εγκέφαλο
(που λειτουργεί με «αίσθηση», ένστικτο, γνώση που υπάρχει κάπως σε μας).
Τα Πανεπιστήμια,
οι «ναοί της Γνώσης», έμαθαν στους επιστήμονες να αγνοούν αυτό το δεύτερο κομμάτι τους..
Γιατί απλά είναι «επιστήμονες».
Και οφείλουν να λειτουργούν μόνο ορθολογικά.

Κατά τη γνώμη μου, ένας επιστήμονας που ασχολείται με έρευνα, αλλά όχι μόνο, θα έπρεπε να ακούει τη διαίσθησή του.
Κάθε τι που μπορεί να υπάρχει μέσα του ως πληροφορία. Ως ένστικτο.
Να «ακούει»… όχι να ενστερνίζεται, αλλά πάντως να μην βουλώνει τα αυτιά του.

Το ζήτημα για τον καθένα από εμάς δεν είναι η απομόνωση σ’ έναν υπερβολικά ατομικό κόσμο, αλλά ούτε και η Διαίρεση απόψεων και ανθρώπων.

Το ζητούμενο θα πρέπει να είναι η κατανόηση του ποιοι είμαστε και η επιθυμία, να ζήσουμε, όσο γίνεται καλύτερα, σε αυτήν εδώ την τροχιά που μάθαμε να αντιλαμβανόμαστε ως «ζωή».
Άλλωστε «εδώ» συναντηθήκαμε με τα παιδιά μας.
Αν ο καθένας μας θέλει πραγματικά να ζήσουν καλύτερα τα παιδιά του, πρέπει να θέλει να ζήσουν καλύτερα και τα παιδιά των άλλων.
Δεν ζούμε σε γυάλα...

Αν κάποια στιγμή φθαρεί ο θεός της εκκλησίας, αυτό δεν σημαίνει ότι θα κάνω ό,τι δεν μπορούσα τότε που φοβόμουν την τιμωρία του.

Άν νομίζει κανείς ότι είναι «μικρός» και αδύναμος, κάνει λάθος.
Γινόμαστε «μικροί», μεταμορφώνουμε ό,τι έχουμε σε μικρό.
Συντονίζουμε τις σκέψεις μας σε πράγματα που μας ρουφάνε.
Βασίζουμε την υγεία μας με απόλυτο τρόπο σε άλλους, όπως τη λειτουργία του αμαξιού μας στο σέρβις.
Ακόμα κι ένα αυτοκίνητο όμως, είναι πολύ περισσότερο από το σύνολο των εξαρτημάτων του.
Θα σε σεβαστεί, ένα αμάξι που το σέβεσαι.
Θα σε σεβαστεί ο δρόμος που τον σέβεσαι.
Το αυτοκίνητο θα «πηγαίνει» από μια στιγμή και μετά, ανάλογα με το πώς το πήγαινες εσύ μέχρι τώρα.

Γινόμαστε μικροί.
Το χέρι του παιδιού σου που εγχειρίστηκε έχει πιο πολλές πιθανότητες να γίνει καλά, τότε που θα συγκεντρώσεις όλη σου τη δύναμη για «Επιθυμία»,
σε αυτό το πράγμα: στο χέρι του παιδιού σου.
Αν την ίδια στιγμή το μυαλό σου φύγει και σε άλλα, το όλο πράγμα αλλάζει ακόμα και απ’ το πώς θα μιλήσεις με το χειρουργό πριν την επέμβαση.
Αν το μυαλό σου φύγει, τη στιγμή που θα μπορούσε να είναι μόνο στο παιδί και το χέρι του, θα ζήσεις μια κάποια εκδοχή αποτελέσματος, διαφορετική από εκείνη κατά την οποία όλα θα είχαν πάει έτσι ώστε, από κάποια στιγμή και μετά, θα ήταν σαν να μην είχε γίνει ποτέ το ατύχημα ή … σε μεγάλο βαθμό κάπως έτσι!

Επιθυμούμε στα αλήθεια κάτι που δεν είναι σε βάρος άλλου; Έχει πολλές πιθανότητες αυτή η επιθυμία να γίνει «Συμβάν».

Επιθυμούμε με τρόπο μπερδεμένο και με μεγάλη πιθανότητα αυτά που κάνουμε να είναι σε βάρος κάποιου ή κάποιων;
Τότε είναι λογικό η όλη πορεία, να μην προκύψει άμεσα ή μακροπρόθεσμα «ελκυστική».
Θα βρει εμπόδια.


Όταν πιστεύει κανείς ότι είναι πολύ δυνατός, ικανός, μάγκας, καταφερτζής, υποτιμά καταστάσεις, αλλά και τις δυνάμεις των άλλων.
Όλων των άλλων.
Όλοι και όλα έχουν δύναμη.
Όλοι, όλα.
Δεν χωρά υποτίμηση, δεν χωρά υπερεκτίμηση.
Από κανέναν.
Υπερεκτιμώ το θυμό μου και κακοποιώ κάποιον άλλο.
Υπερεκτιμώ το αμάξι μου και την ικανότητά μου σαν οδηγού. Βλαβερός για μένα και όποιον συναντηθεί μαζί μου στην λάθος χωροστιγμή.
Άλλος υπερεκτιμά τις γνώσεις του και πώς θα μπορούσε να τις χρησιμοποιήσει.

Μακάρι όσος χρόνος δαπανείται στο CERN να έχει ως στόχο την ‘γνώση’, έτσι ιδεαλιστικά όπως θα θέλαμε να το βλέπουμε.

Σε ό,τι ζούμε πάντως πια, έχει ρόλο η επιστήμη και μάλιστα όχι με θετικό τρόπο πάντα.
Δεν ήταν έτσι παλιότερα και δεν μπορούσε να είναι, γιατί η ζωή μας δεν είχε αλλάξει τόσο
«εξ’ αιτίας της τεχνολογίας» ή «χάρη στην τεχνολογία».

Πόσο εξαρτημένοι είμαστε από φάρμακα;
Πόσο από όπλα, από επικοινωνίες, από ενέργεια, από μεταφορές;
Από τροποποιημένους γενετικά σπόρους και τροφές;
Σε όλα αυτά δεν έχει να κάνει η επιστήμη;
Αυτή η επιστήμη δεν επηρεάζεται από χρήματα ή άλλες μεταβλητές;

Και τώρα το «καλό» σενάριο:
Ωραία θα είναι να βρεθεί κάτι στο Cern, κάτι που θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε καλύτερα τα «πράγματα».
Αυτό όλοι το ευχόμαστε.
Κάτι θα σημαίνει έτσι κι αλλιώς, είτε βρεθεί, είτε όχι το «σωματίδιο».
Αν οι προθέσεις είναι πραγματικά σχετικές μόνο με τη «γνώση», είναι σίγουρο ότι θα μάθουμε, θα πάρουμε, όπως και σε κάθε άλλη περίπτωση ακόμα και από μια αποτυχία.
Ή για την ακρίβεια, ακόμα και από αυτό που έχουμε μάθει να αντιλαμβανόμαστε ως «αποτυχία».

Προσωπικά αντιλαμβάνομαι ως πέρα από τη διαίσθησή μου, το θεωρητικά υπάρχον «σωματίδιο του Θεού».
Και αυτό όχι για άλλο λόγο, αλλά γιατί έτσι μπαίνει ένα όριο σε κάτι που αδυνατώ να φανταστώ ως πεπερασμένο χωροχρόνο!

Ο θεός δεν είναι μάλλον κάπου κρυμμένος, είναι στα δάχτυλά μου, τα ρούχα μου, στο κάθε μόριο από τα πλήκτρα του υπολογιστή που γράφω τώρα.
Είναι παντού.
Είναι στην τρίχα του σκύλου μου και στο πιστόνι του αμαξιού μου.

Υπάρχει Θεός ...

Και δεν είναι άλλος «μέσα μας» και άλλος «εκτός».

Καμιά πράξη μας και κανένα φαινόμενο γύρω μας δεν μπορεί να είναι απόλυτα προβλεπτό και ελέγξιμο.
Μάλλον ευτυχώς!
Γιατί συμβαίνει, καθετί, κάθε σκέψη μας, εντός της Ύπαρξης.
Ο κάθε ολοκληρωτισμός, δεν θα μπορούσε να είναι μόνιμος τρόπος ζωής, γιατί δεν είναι φυσικός.
Δεν είναι το κατάλληλο φάρμακο στο σώμα για το οποίο προορίζεται.

Το ιντερνετ ελέγχεται;
Αν υπάρξουν στο εξής απόψεις πιο χρήσιμες, θα είναι απόψεις χωρίς ορκισμένους εχθρούς...
Κανένας δεν μπορεί να βλάψει κάτι που δεν τον βλάπτει.
Χρειαζόμαστε, απόψεις, καθαρές, απόψεις ανάγκης, χωρίς κάποιον ιδιοτελή στόχο από πίσω.
Απόψεις ιδιοτέλειας έχουν και εχθρούς.

Ακόμα κι αν πίστευε κανείς ότι το ίντερνετ έγινε για να μας ελέγχουν, κάπως σαν αυτό που είχε φανταστεί παλιότερα ο Όργουελ, το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι και εντελώς διαφορετικό.
Σαν μια ευχάριστη έκπληξη για όλους με τεράστια σημασία.
Πότε;
Τότε που θα ταξίδευαν μαζικά γνώμες, για μια διαφορετική μεταξύ μας συνοχή.
Είδαμε και κάναμε πράγματα με λάθος τρόπο.
Δεν υπάρχει ο «Σωστός τρόπος», αυτό είναι ίσως πολύ πιθανόν.
Όμως όλοι διατρέξαμε έως τώρα καταπιεστικές και καταπιεσμένες τροχιές.
Με διαφορετικό τρόπο, σε διαφορετικό χρόνο, σε διαφορετικό βαθμό και για διαφορετικό λόγο.
Η τροχιά του καθένα μας είναι μοναδική, αλλά υπάρχουν και συγκλίσεις, αναλογίες, ομοιότητες και από αυτές πρέπει να βγάλουμε και συμπεράσματα.
Η λογική «όλοι είναι εχθροί μου» ή «Εγώ και ο υπόλοιπος κόσμος» είναι πιθανόν μη ισχύουσα.

Τα λάθη μου, οι σκέψεις μου, οι πράξεις και τα συναισθήματά μου, δεν είναι και δεν ήταν ούτε στο παρελθόν τόσο διαφορετικά από αυτά άλλων ανθρώπων.
Αν το καλοσκεφτούμε θα μπορούσαμε να θυμηθούμε τον εαυτό μας, για μια στιγμή έστω στη ζωή μας, ακόμα και ως εν δυνάμει δολοφόνο.
Δεν υπάρχει μια φορά στον καθέναν μας που έχει θυμώσει υπερβολικά με κάποιον;


Ποια συνοχή μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε ανθρώπους και πλανήτη, αν δεν υπάρξει μια διαφορετική μεταξύ μας σχέση;
Θα βρεθούν λύσεις για πάρα πολλά, αν μπορέσουμε να περάσουμε από την κατάσταση της συνενοχής σε αυτήν της συνοχής. Είναι σαν να περνάς από τη μία άκρη ενός τούνελ σε μια άλλη!

Μακάρι να βρούμε το χρόνο.
Η ταχύτητα όμως πια μετάδοσης των πληροφοριών είναι ένα μεγάλο μας όπλο.
Και στην ανθρώπινη ιστορία, όσο την ξέρουμε τουλάχιστον, δεν υπήρξε ποτέ κάτι ανάλογο με το ιντερνετ.
Χαλάλι ο έλεγχος!
Τίποτα δεν υπάρχει χωρίς «πληρωμή».
Δεν θέλω να βλάψω κανέναν.
Θέλω «φεύγοντας» να είμαι Εγώ, να έχω παιδιά και εγγόνια χαρούμενα και να μπορώ να θυμάμαι όσο το δυνατό περισσότερα απ’ όσα έζησα.
Δεν ζηλεύω κανέναν, δεν έχω εχθρούς που πρέπει να νικήσω ή να μειώσουν εκείνοι εμένα.



Θα μπορούσα να πιστεύω τα πάντα
Θα μπορούσα να ελπίζω τα πάντα
Θα μπορούσα να είμαι Ελεύθερος!